Nienke Vrolijk 

Het begon met flinke pijn in mijn voet. Na een aantal weken met krukken doorgelopen te hebben, deden mijn voeten zo veel pijn dat ik een rolstoel nodig had. In het ziekenhuis bleek dat ik aan beide voeten een peesplaatontsteking had. De dokter zei dat dit zeker nog twee jaar ging duren. Ik was compleet overstuur. 

Ik had al meerdere depressies gehad, maar de drie jaren die daarna volgden waren een heel groot, diep, zwart gat. Ik was niet langer zelfstandig en zat heel erg veel alleen thuis met veel chronische pijn terwijl ik zeer weinig kon. Ik kon vrijwel niet meer lopen en staan, had veel last van rsi, waardoor achter de computer iets doen ook geen optie was en uiteindelijk raakte ook mijn stuitje overbelast, waardoor ik niet meer kon zitten. 

Drie jaar later waren de klachten nog steeds niet weg. Inmiddels kon ik zelfs met flink wat pijnstillers niet meer dan twee uur per dag zitten, omdat mijn stuitje overbelast was geraakt. Zo kon het niet langer, dus we besloten opnieuw de zoektocht naar een oplossing te starten. We kwamen bij veel verschillende dokters en therapeuten, maar niemand snapte waarom de klachten niet weggingen. 

Ik begon met 3 keer per week 3 minuten buiten lopen. Doodeng en emotioneel vond ik het. Twee jaar later liep ik 3 keer per week 10 kilometer buiten! Ik deed weer mee met zumbalessen, kon fietsen en bodypumpen. Ik kon behoorlijk veel, maar zeker niet alles. Statische belasting zoals stilstaan en winkelen bleef erg lastig. Mijn superleuke baan was ik inmiddels van ontslagen, aangezien ik dat lichamelijk niet meer aankon.  

Doordat het een stuk beter ging, durfden we eindelijk voor een kindje te gaan! Aangezien ik eerst twee jaar had moeten wachten op mijn man die ineens ging twijfelen of hij wel kindjes wilde en daarna dus nog drie jaar in de rolstoel zat en twee jaar bezig was met revalideren, was ik het wachten zat en startte gelijk met ovulatietesten. Die bleken goed te werken want drie maanden later was ik zwanger. 

De zwangerschap en geboorte gingen goed. We kregen een prachtig, lief en gezond jongetje. Hij bleek een huilbaby te zijn; dat zorgde wel voor veel stress. Toen we twee jaar later alles redelijk onder controle hadden, gingen we voor een tweede kindje. Met gebruik van ovulatie testen was ik weer binnen drie maanden zwanger. Ik had eindelijk iets gevonden waar mijn lichaam goed in was: zwanger worden! Toen ik bij de twintig-wekenecho hoorde dat er een meisje in mijn buik groeide, ging ik huilen van geluk. Tuurlijk, of het kindje gezond was vonden we belangrijker, maar zowel een jongen als een meisje mogen opvoeden was een droom die uitkwam. 

Na drie maanden zwangerschap kwamen mijn voetklachten terug. Dit keer alleen aan de rechter voet en op een andere plek. Ook kreeg ik veel last van bekkeninstabiliteit. Vanaf toen ging het lichamelijk weer steeds slechter. In de eerste jaren kon ik nog door de pijn heenlopen, totdat ik, ondanks de vele pijnstillers, zoveel pijn in mijn voet kreeg dat ik voor de tweede keer in een rolstoel belandde. Aangezien de klachten dit keer anders waren dan de eerste keer, snapte weer niemand wat er precies aan de hand was. Na lang zoeken kwam ik uiteindelijk bij een dokter die me deels op weg hielp, en daarna bij een fysiotherapeut. Met een heleboel oefeningen, pijn en geduld probeer ik nu voor de tweede keer uit de rolstoel te komen.

Daarnaast kreeg ik veel last van chronische keelpijn. Ondanks het bezoeken van verschillende KNO-artsen en het volgen van logopedie werden de klachten zo erg dat ik in november en december vrijwel helemaal niet meer kon praten. Net als bij de voetklachten was het eerst niet duidelijk waardoor dit kwam. Omdat er ooit een dokter was geweest die zei dat het kon komen door de antidepressiva die ik nam, was ik gestopt daarmee. Dat ging een tijd best goed, totdat ik zo veel last kreeg van keelpijn zonder duidelijke reden dat ik angstig en depressief werd. Ik startte opnieuw met de antidepressiva, maar dat ging compleet mis. Mijn lichaam reageerde dit keer zo heftig hierop dat ik regelmatig in het ziekenhuis zat. Zowel de lichamelijke klachten (misselijkheid, flauwvallerig zijn, slapeloosheid, hartkloppingen) als de psychische klachten (angst- en depressieklachten) waren erg heftig. Maandenlang was ik te ziek om alleen te zijn met mijn kindjes en huilde ik hele dagen lang aan een stuk door.