Toen Wiep bij een instelling ging wonen gingen we daar vaak op bezoek. Al gauw leerde ik de ‘Wieppies’ zoals wij ze liefdevol noemden erg te waarderen. Ik koos de opleiding SPH en heb jarenlang met deze mooie mensen mogen werken. Wiep kon niet praten, maar hij kon wel lachen. Op je hoofd trommelen of in je neus knijpen vond hij geweldig.

Toen mijn oom Wiep werd geboren was het vlies nog in tact en zag hij blauw. De dokter zei: “over een uurtje is hij dood”, en vroeg zich af of hij zijn best moest doen voor dit babytje met atypische verschijnselen. Mijn opa en oma waren daar zeeeer duidelijk over: het was hun zeer geliefde zoon!! Dat is hij altijd gebleven!! Hij kon niet goed zuigen en werd met lepeltjes melk in leven gehouden. Hij kon pas lopen toen hij vijf jaar was. In die tijd was het nog niet zo bekend dat het om een aangeboren fout in het DNA ging en werd je als ouder soms raar aangekeken, maar dapper en sterk hielden mijn opa en oma superveel van hem en lieten dat blijken ook!

Nog niet zo lang geleden woonden mensen met een verstandelijke beperking in grote instellingen buiten de steden. Inmiddels zie je gelukkig steeds meer dat deze mensen deel mogen uitmaken van onze samenleving: ze werken in restaurants en op kinderboerderijen.

Wat kunnen wij leren van deze mooie mensen? Ze zijn zo open en eerlijk!! Ook kunnen ze zo blij zijn. Dat is zo mooi om te zien! Ken jij mensen met een verstandelijke beperking? Durf je ze aan te spreken? Tip: gewoon doen!!

RIP lieve opa, oma en Wiep

Liefs XO Nienke Vrolijk (Instagram @nienkevrolijk)