Voor middernacht wil de dokter ons spreken. Hij zegt dat het er niet goed uitziet en we rekening ermee moeten houden dat hij komt te overlijden. Dat slaat in als een bom. Maandag gaan ze testen of hij nog reageert op prikkels. Eerst wordt hij 24 uur lang gekoeld om zijn lichaam wat rust te geven.

Rond vijf uur ‘s ochtends gaat de telefoon. Na het koelen heeft hij een epileptische aanval gekregen en de dokters brengen hem weer in coma.

Maandagochtend. We stappen voor de zoveelste keer de IC afdeling binnen. Het lijkt een onwerkelijke droom, een wereld op zich. Er staat een andere familie afscheid te nemen van hun geliefde. De dokters nemen hem mee voor de test.

Na lang wachten neemt een dokter ons mee naar een klein kamertje. Hij heeft slecht nieuws. Mijn schoonvader reageert niet meer op prikkels. De beademing zal eraf gehaald worden en mensen moeten afscheid komen nemen.

De dagen erna zitten we naast zijn bed. Ons leven speelt zich af in het ziekenhuis. We eten, drinken, lopen, zitten en praten. Er wordt gehuild en zelfs gelachen. We vertellen elkaar grappige anekdotes over zijn leven. Zijn ademhaling wordt steeds moeizamer. Op 6 april gaan we naar huis om te slapen. Een uur later krijgen we een telefoontje dat hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen.

Dit weekend gaan we met voor het eerst met ons hele gezin naar opa’s graf. Lees hier verder: Dag Opa

Praten jullie weleens over de dood met jullie kinderen? Max Velthuijs heeft een mooi kinderboek gemaakt over doodgaan: Kikker en het vogeltje.

Liefs XO Nienke Vrolijk (Instagram @nienkevrolijk)