In de speeltuin redden mijn kindjes zich inmiddels best goed zelf en hoeft er niet meer continu iemand naast ze te staan. Hoewel de kleine meid wel een flinke huilbui kreeg omdat mama haar niet kon duwen op de schommel terwijl alle andere kindjes natuurlijk wel gewoon een ouder hebben die kan staan. Elke minuut extra belasting gaat niet. Ik loop op de minuut nauwkeurig op de wekker en stilstaan kan ik niet. Dus maar even mijn ego opzij geschoven en gevraagd of een andere mama even mijn dochtertje kon duwen.

Vanaf eind september kon ik helemaal eerst niet alleen thuis zijn met mijn kindjes. Ik kan zeeer beperkt lopen en staan (rolstoel) en mijn stembanden sluiten niet goed waardoor ik moeite heb met praten. Afgelopen november en december had ik zoveel last en keelpijn dat ik helemaal niet meer kon praten. Daarnaast ben ik een half jaar heel ziek geweest van de antidepressiva. Van hele dagen huilen tot hartkloppingen, super misselijk en draaierig. Dus moest er altijd iemand bij zijn. Opa of oma of een vrijwilligster die eens per week langs kwam om te helpen.

Kleine stapjes dus letterlijk maar ik ga vooruit.

Wat waren voor jou belangrijke mijlpalen? 

Liefs XO Nienke Vrolijk (Instagram @nienkevrolijk)